Tytuł jest jednoznaczny, ale nie mówi wszystkiego o książce, którą polecam, a która stoi na półce z nowościami wydawniczymi. Nie jest to wydawnictwo jedynie dla szachistów czy historyków. Przedwojenna Polska była szachową potęgą. Potwierdzeniem jest zdobycie przez polską drużynę na Olimpiadzie Szachowej w Hamburgu w 1930 r. złotego medalu.
Książka Arcymistrzowie. Złota era… przywraca pamięć o tamtym wydarzeniu, ludziach tworzących drużynę, innych szachistach i potyczkach, z których najciekawsze i najważniejsze autor, także szachista i potomek wybitnego szachisty, zamieścił w zakończeniu. Można grać, odtwarzać, ćwiczyć, zwyciężać wzorem najlepszych. Czas potęgi polskich szachów minął, m.in. dlatego, że większość ją tworzących zginęła w obozach zagłady i gettach lub los rzucił ich po wojnie na emigrację. Ciągle okres przedwojennej świetności pozostaje powodem chluby, dlatego warto poznać losy arcymistrzów. Jak pisze we Wstępie Bartłomiej Macieja, arcymistrz szachowy, znane mu były dotąd rozegrane partie mistrzów, a niewiele wiedział o ich życiu, kolejach losu, życiowych perypetiach. Ta książka przybliża sylwetki i czasy, obyczaje, tło społeczno – polityczne przedwojennej, wielokulturowej Polski, w której żyjące obok siebie nacje, tworzyły wielki i różnorodny potencjał. Warto dziś o tym wymiarze wielokulturowości pomyśleć. Może jakiś młody szachista czy inny sportowiec po przeczytaniu tej książki utwierdzi się w przekonaniu, że mało jest tak ważnych rzeczy jak: pasja, która może życiu nadać sens.
Książka napisana jest przystępnie, wzbogacona zdjęciami bohaterów, wydarzeń, dokumentów, dyplomów, notami biograficznymi, karykaturami i, o czym już wspomniałam, rozpisanymi partiami szachów będących próbką stylu gry, który zapewniał medale olimpijskie i zwycięstwa turniejowe. 1
1 Cytat z Aneksu 3 w. w. książki
Ewelina Roszman / moderat. DKK/
